guan
De *wa-n, we-n, loc. det. m. sing.
W·N
¶ guanameñe; guanarteme; guanche; guañoth.
¶ Antr. Guanehale; Guanhaben; Guantacara; Guanyxemar.
¶ Rel. Guañajé.
1. ant. desus. El, lo de. Var. ban, ben. En pl. bin. En f. tan.
2. ant. desus. p. ext. Hijo de.
3. ant. desus. p. ext. Hombre.
§ «[Algunas Dicciones de la Lengua Guanchinesa.] Guan. Hombre» [Viera 1772, I: 131].
§ «[Canarie.] Guan, fils» [Bory 1803: 50].
§ «[Ténériffe.] Guan, homme, quelquefois fils» [Bory 1803: 50].
§ «[Lancerotte et Fortaventure.] Guang, fils, garçon» [Bory 1803: 51].
§ «[Lancerotte et Fortaventure.] Guamf, homme» [Bory 1803: 51].
§ «Guan ó Guanc, hijo» [Pizarroso 1880: 158].
§ «Guam ó Guamf, hombre» [Pizarroso 1880: 158].
§ «Guan, T[enerife], C[anaria], “Hijo de”, “hombre de”. Eqivalente a achic, “descendiente de”. Viera» [Bethencourt Alfonso (1880) 1991: 244].
§ V. guanameñe; guanarteme; guanche; guañoth.
§ V. Antr. Guanehale; Guanhaben; Guantacara; Guanyxemar.
§ V. Rel. Guañajé.
N. B. Esta variante del pronombre con vocal anterior conoce a menudo una pronunciación más cerrada (ta > te > ti), lo cual puede producir cierta confusión con la forma plural del deíctico (ti) y con el pronombre de apoyo singulativo indefinido (tyə > ti).