foño

foño, ña. (De *(a)fənnaw, adj. vb. m. sing. ‘orgulloso, altanero’.)

*nn > ñ /ɲ/, por palatalización. || *-aw > -o, por contracción.

1. adj. Fv, Tf. p. us. Impertinente, inoportuno, molesto.

FUENTES

§ «FOÑO – Impertinente» [Castañeyra (ca. 1887) 1991: 87].

§ «[No digáis] Foño. No seas foño. [Decid] Impertinente, cargante, pesado, regañón, refunfuñador. No sea impertinente» [Reyes Martín [1918]: 115].

LEXEMA

F·N·W/Y