maraua

maraua
De *marāw > marâw > marâgʷ, n. n. card. m. sing.

*w > gʷ, por correspondencia regular.
M·R·W

1. n. n. card. m. GC. ant. desus. Mat. Diez. Expr. t.: marago. En pl.: maraguín.

§ «Hij autem habent prout nos numeros unitates decinis preponentes hoc modo
1 uait 2 smetti 3 amelotti 4 acodetti 5 simusetti 6 sesetti 7 satti 8 tamatti 9 aldamorana 10 maraua 11 uait maraua 12 smatta maraua 13 amierat maraua 14 acodat maraua 15 simusat maraua 16 sesatti maraua» [Recco (1341) > Boccaccio ca. 1342: 124].

N. B. Con tantas peculiaridades como exhibe la serie numeral isleña, se podría pensar que las terminaciones vocálicas se corresponden aquí con antiguos morfemas de género (m. -aw > -o; f. -ah > -a), pero no existen pruebas suficientes para avalar esta hipótesis.