miñaja
De *mijnaḥ > miñaḥ, adj. vb. f. sing.
j /ʒ/ + n /n/ > ñ /ɲ/, por palatalización.
J·N·Ḥ
1. f. Go. p. us. Cabra. Ú. t. en m.: miñajo.
§ «Miñaxa, G[omera]. ‘La cabra’» [Bethencourt Alfonso (1880) 1991: 258].
§ «Miñajo, G[omera]. ‘El macho cabrío’» [Bethencourt Alfonso (1880) 1991: 258].
§ «miñaja.– Voz que se emplea para llamar a la cabra» [Navarro Correa (1957) 2001: 88].