ben

ben
De *we-n > ben, loc. det. m. sing.

*w > /ß/ > b, por consonantización [w > ß] y posterior neutralización [ß – b].
W·N
Antr. Benamaz; Benamer; Bendalut; Beneharo; Bentacaize; Bentagayde; Bentagoia; Bentagume; Bentejuí; Bentidagua; Benytomo; Buena Jaure.

1. ant. desus. El, lo de. Var. ban, guan. En pl. bin. En f. tan. 

2. ant. desus. p. ext. Hijo de. 

3. ant. desus. p. ext. Hombre.